Meer en vaker contact op straat tussen 'vreemden' (die eigenlijk gewoon buurtgenoten zijn).

Op straat maken we het elke dag mee: we lopen van A naar B en passeren veel mensen die we - als we niet in gedachten verzonken zijn - tersluiks aankijken, maar vergeten wat voor kleur broek of shirt ze dragen zodra we weer in gedachten verzinken of een andere 'opvallende' tegenligger zich aandient. We kijken - gedachtenloos - naar winkelruiten waarin we onszelf en anderen weerspiegeld zien .. Kortom: de straten zijn vol van mensen die in hun eigen 'bubbel' zitten en weinig tot geen contact met anderen maken. Is dat gewoon gewoon? Moeten we het niet anders willen? Ik denk zovaak, als ik weer iemand voorbij loop: 'wat zou zijn of haar levensverhaal zijn?' of simpelweg: 'Waarom loopt hij of zij zo gebogen? Zit er verdriet? Of juist een mooi verhaal?' Of: 'Waar houdt hij of zij mee bezig in het leven?' Zou het niet mooi zijn als we konden aangeven - bijvoorbeeld door een badge of een speldje op onze jas - dat we graag aangesproken worden, als iemand anders daarvoor voelt. Want ik denk dat het niet alleen mijn oprechte en respectvolle nieuwsgierigheid is naar die ander, maar dat een aantal van die 'vreemde voorbijgangers' in de grond erg eenzaam zijn. Of zich die dag verdrietig of alleen voelen. Alleen in de massa die we zijn op straat.

Mijn wens: meer en vaker fijn contact op straat. Tussen vreemden die als vrienden uit elkaar gaan. Of in elk geval vanaf nu 'bekende buurtgenoten'.

Mensen die deze wens delen: 1