Flauw
Het is avond. En donker. De KNSM-laan is uitgestorven. Op mij en mijn trainingsmaatje na. Zonder iets te zeggen, pakt hij galant de vuilniszak van me over. Hij weet het al. Mijn puberzoon is het weer vergeten. Huishoudelijke taken van welke aard dan ook staan nu eenmaal niet hoog op de prioriteitenlijst bij jongvolwassenen.
TEKST: SIMONE SLOTBOOM FOTO: KEES HOOGEVEEN
Na de zorgfase ben ik ongemerkt in een nieuwe fase van het moederschap beland. De zeurfase. Kort samengevat roep je van alles, maar zonder resultaat. Alhoewel: een geïrriteerd gezicht en bijpassende zucht bevestigen dat het verzoek wel aangekomen is. Het is alleen de uitvoering die uitblijft. Want mijn zoon zit in de zuchtfase. Ruim je kamer even op. Zucht. Gooi jij de vuilnis even weg? Zucht. Ga je nog iets aan je huiswerk doen? Zucht. Zeuren en zuchten. En de vicieuze cirkel is rond. Dus gooi ik de zak zelf wel even weg op weg naar de sportschool.
Mijn sportmaatje en ik steken door bij het Mien Ruysplantsoen aan de zijkant van Kolhoff, op weg naar de afgesloten vuilstortruimte bij de kade. Als we de hoek omgaan, doemt er een enorme dubbele rij containers op. We kunnen er nog net tussendoor. Ik heb geen idee waarvoor ze zijn. Of hoelang ze blijven staan. Mijn metgezel weet het wel. Woningstichting De Key gaat de keldervloer bij een deel van de Levantkade vervangen. Eind maart is alles weer weg. Hij had een aankondiging in de openbare hal zien hangen. Een van de bewoners had er ‘Slecht Nederlands’ op geschreven en de fouten omcirkeld. Op maandag 18 januari ’16 worden er rijplaten worden gelegd over het gras. Er worden 28 containers geplaatsen. Ook wordt er één grotere container plaatsen met de afmeting van 5.90 lang x 2.35 meter breed x 2.39 hoog. Het bericht is duidelijk opgesteld door iemand die moeite heeft met voltooid deelwoorden. De informatie is echter helder en de rest van de brief foutloos, dus waarom zou je er commentaar op krabbelen? Of zet er minstens even bij wat er precies fout is, zodat de persoon in kwestie ervan kan leren.
Maar misschien identificeer ik me te veel met de schrijver. Ik worstel namelijk zelf met Turks. Na drie jaar volksuniversiteit schrijf en zeg ik nog steeds heel rare dingen. Ooit had ik de ambitie het vloeiend te leren, maar de taal is zo moeilijk dat ik het heb opgegeven en blij ben dat ik me verstaanbaar kan maken.
Al word ik soms uitgelachen als ik per ongeluk iets hilarisch zeg, meestal krijg ik complimenten en waarderen de Turken het zeer dat ik de moeite neem me in hun taal te verdiepen. En zeg nu zelf: hoe grappig is het als je in je beste Turks probeert te vragen: ‘Wilt u een vuurtje?’, maar letterlijk zegt: ‘Wilt u mijn vuur hebben?’, wat in het dagelijks taalgebruik een metafoor is voor: ‘Wilt u seks met mij hebben?’ Een soort ‘Come on baby, light my fire’. Gevolg: een compleet verbijsterde man en vrienden die zo de slappe lach kregen dat het lang duurde voordat ik te horen kreeg wat ik eigenlijk gezegd had.
En dan het klassieke voorbeeld van de Turkse man die in het Nederlands zegt dat hij ‘hoersubsidie’ wil aanvragen. Simpelweg omdat de ‘u’ in het Turks als ‘oe’ wordt uitgesproken. Het kan dus veel erger dan het briefje van De Key. Al erger ook ik me regelmatig aan spelfouten en verbeter ik als redacteur heel wat af, niet iedereen heeft voldoende scholing gehad of de taal van jongs af aan meegekregen. De schrijver van het bericht maakt ongetwijfeld prachtige keldervloeren. Eigenlijk zou ik ‘Flauw hoor’ op het briefje erbij willen zetten. Maar dat is ook weer flauw. De context mag namelijk nooit ontbreken. Zonder context, geen begrip. En wie weet, leest de verbeteraar mijn column wel. Hopelijk ergert hij of zij zich niet óók aan clichés. Want hier komt er een: Verbeter de wereld, begin bij jezelf.
