Meer Praatjesmakers Op Straat

We lopen op straat, in onze buurt, hoeveel mensen per dag voorbij? En hoevelen van hen hebben we aangekeken en geglimlacht (om een lach terug te krijgen)? We lopen van A naar B en weer terug zonder veel of uberhaupt contact te maken met onze buurtgenoten onderweg. Reden: we zijn ofwel niet geinteresseerd in vluchtig contact of denken dat die ander daar geen behoefte aan heeft. Dat zou overigens best kunnen en dat is ook helemaal niet erg. Wat wel zonde is, is dat een 'tegenligger op je pad' juist wel graag een praatje zou willen maken, maar dat niet durft ('wat zou die meneer daar wel niet van denken?').
Het project MPOS is bedoeld om buurtgenoten vanaf een kleine afstand, bij het voorbijlopen van elkaar op straat, duidelijk te maken, zonder woorden, dat die ander wel voor een praatje in is en dat als jij dat ook leuk zou vinden, dat je mekaar dan zonder risico op afwijzing (of erger) kunt aanspreken. En even een praatje maken. En elkaar op straat leren kennen. Wie weet komen daar wel vriendschappen, burenhulp, vrijwilligerswerk of betaald werk uit voort. Ons leven is tenslotte een leven als mens tussen de mens. En lang niet alle buurtgenoten kennen mekaar. Het middel: een button die je op het revers van je jas, op je trui of zelfs (bij warm weer) op je t-shirt kunt spelden. Die button geven we bijvoorbeeld een (groene) kleur kunnen geven. Als twee mensen elkaar op straat tegenkomen met beide een (groene) button op, dan weten ze allebei dat ze zonder problemen even een babbel kunnen maken. Het heeft iets van een 'blind date', dus wel spannend, want misschien is niet iedereen met een groene button een goede gesprekspartner, maar de 'markt' ligt in elk geval open, er is geen handelingsverlegenheid meer waar het gaat om maken van contact en wie weet, wordt de (Indische) buurt er nog levendiger en zorgzamer van.

In een tijd waarin iedereen geacht wordt meer mogelijkheden te benutten die online sociale media ons geven om sociaal te zijn, voelen nog steeds veel mensen zich eenzaam, misschien temidden van dit 'sociale mediageweld' wel eenzamer dan ooit. En dreigt de focus op wat mensen 'echt' bindt, fysieke nabijheid, gesprek (op straat, thuis of telefoon) ondergewaardeerd te raken. Niet alleen veel ouderen (traditioneel 'risicovol' waar het om eenzaamheid gaat), maar ook steeds meer jongeren raken 'buiten de boot'. Loop eens rond op straat en zie hoeveel mensen alleen door de buurt wandelen, niet allemaal even 'doelgericht' en daarom misschien wel uit noodzaak omdat ze het thuis even niet meer uithouden. Het is voor deze mensen, jong en oud, dat het project is bedoeld. Lichtvoetig, zonder verplichtingen, maar misschien wel diepgaand en uitlopend op fijne, nieuwe contacten.